Hier zijn we dan. Mr Slammer. Een paar maanden geleden nog ondenkbaar, immers al 11 jaar morsdood en begraven, niet meer dan een -meestal- prettige herinnering en nu plotseling uit de as herrezen en vol plannen voor een reünieconcert. En zelfs een website.

Vriend en vijand zijn het er wel over eens dat Mr Slammer iets unieks was, een ongeleide bundel energie en adrenaline waar duizend verschillende stijlen, duizend verschillende invalshoeken werden samengesmeed tot muziek die vaak net zo wispelturig, tegenstrijdig en totaal verschillend was als de individuele leden zelf. En als het ging, dan ging het ook als een goederentrein. Waar Slammer verscheen daar gebeurde iets; de chemistry was altijd voelbaar. Tel daarbij op een goed geöliede publiciteitsmachine, uitstekend management en de bereidheid om altijd en overal te spelen en al gauw groeide de band uit tot de meest spraakmakende band uit de Noordkop. Na radio-optredens bij VPRO's Streetbeats, Leidsekade Live en Twee Meter Sessies, televisieoptredens bij RTL4 en The Box, het l'Open Du Roc festival in Frankrijk, artikelen in Fret, Roq en Oor en twee jaar als vaste support van Golden Earring moest ook de rest van Nederland er aan geloven; Mr Slammer was uitgegroeid tot een band om rekening mee te houden.

Maar onze grootste kracht -de live optredens- was ook onze zwakte; het lukte ons nooit om de energieke live sound goed vast te leggen op plaat. De in 1997 uitgebrachte cd "The X-Generation" kon de hoge verwachtingen niet waarmaken en bracht dan ook onvoldoende succes om de Grote Doorbraak te kunnen forceren. Daarbij bleek het steeds lastiger om de nodige geestelijke en lichamelijke energie op te brengen die de band vereiste. Na zeven turbulente jaren vol hoogte- en dieptepunten, sex & drugs & rock 'n roll, gehoor en leverbeschadigingen, Gouden Bergen en loze beloftes van platenbobo's, en vier uitgesproken en dus soms flink botsende karakters, vonden we het mooi geweest. Niks geen afscheidstournee of zelfs -concert, het eens zo fel brandende Heilige Vuur was bezig te doven en dus werd van de ene op de andere dag unaniem besloten dat het sprookje over was. Met pijn in ons hart, maar toch ook met een zucht van verlichting ging ieder zijn eigen weg. Dat we allevier compleet verschillende muzikale richtingen kozen, was dan ook geen verrassing.

Natuurlijk spraken we elkaar wel gedurende de afgelopen jaren en soms stonden we zelfs wel eens samen op een podium. Maar nooit meer met z'n vieren. Hoewel er altijd wel geruchten en verzoeken van fans, zaaleigenaren, festival promotors etc waren, we hebben er geen seconde over gedacht weer bij elkaar te komen, we waren niet voor niets uit elkaar gegaan. Mr Slammer was een afgesloten hoofdstuk, dood en begraven. Punt. Uit.

En toch viel plotseling deze herfst alles weer op z'n plek. De omstandigheden klopten, misschien stonden de planeten gunstig, misschien hadden we allevier het gevoel nog iets af te willen sluiten: de tijd leek rijp om weer eens bij elkaar te gaan zitten en voorzichtig te praten over de mogelijkheid van een reünie. En wat bleek; niet alleen hadden we onmiddelijk weer dat bandgevoel, maar, oude opnames en video's terugkijkend, realiseerden we ons dat we in de jaren samen een aantal geweldige nummers bij elkaar hadden gespeeld. Nummers die we nog steeds relevant en vooral lekker vonden klinken. De live shows, altijd ons sterkste punt, stonden nog altijd als een huis.

Toen was de vraag; konden we het ook nu nog? Na de eerste oefening is alle twijfel verdwenen. Nog genoeg power en energie om een knallende set te spelen, genoeg enthousiasme om de oude nummers recht te doen en daarbij ruim tien jaar extra ervaring om er zonodig iets nieuws aan toe te voegen. Kortom: niets houdt ons nog tegen. We houden onze adem in, nemen een fikse aanloop en duiken in het diepe... To Finish What Never Did.

In ieder geval nog één keer, want met de bekende energie, volume en plezier zullen we op 13 maart samen op het podium van Studio 62 staan. Mr Slammer is terug.